Snikkend hoorde hij zijn kleinzoon zeggen: ‘Mama wordt niet wakker…’
Lies, alleenstaande moeder van 35 jaar en haar zoon Daan (6 jaar), wonen al een paar jaar met z’n tweeën in Rotterdam. Daan logeert om het weekend bij zijn vader, maar dit weekend is hij bij zijn moeder. Daan heeft zich op dit weekend verheugd, zijn beste vriend Pepijn komt logeren. Eindelijk is het zaterdag. Pepijn is gearriveerd en de jongens doen een spelletje in de woonkamer wanneer ze een harde bons op de trap horen. Ze rennen de gang in en zien Lies in de gang liggen. Ze is uitgegleden en heeft in haar val haar hoofd gestoten. Ze staat op en lacht naar de jongens: ‘niets aan de hand hoor, ga maar weer lekker spelen’.
Nadat ze die avond de jongens op bed heeft gelegd, gaat ze zelf even op bed liggen. Ze heeft flinke hoofdpijn. Met haar kleren nog aan, trekt ze de deken over zich heen en valt in slaap.
De volgende ochtend rond een uur of 8 gaat de telefoon bij Hans, de vader van Lies. Hij hoort snikken aan de andere kant van de lijn. Aan het nummer te zien wordt er gebeld vanaf de vaste lijn van Lies. ‘Daan, Daan… Wat is er aan de hand, jongen?’ vraagt Hans. Na seconden die uren lijken te duren, hoort hij Daan snikkend zeggen: ‘Mama wordt niet wakker’. Hans aarzelt geen moment, hij pakt zijn sleutels en rijdt samen met echtgenote Maria naar het huis van Lies. Daar treft hij twee paniekerige kinderen aan die hij door de brievenbus uitlegt hoe ze de deur open moeten maken. Eenmaal binnen ontfermt Maria zich over de kinderen en rent Hans naar boven naar zijn dochter. In bed treft hij haar levenloze lichaam aan.
Toen Lies overleed was mijn zoon nog geen half jaar oud. Mijn toenmalige echtgenoot was destijds regelmatig in het buitenland voor werk en het was mijn grootste nachtmerrie dat mij iets zou overkomen en er niemand zou komen voor onze zoon. Buiten een paar eenvoudige dingen, zoals mijn schoonmoeder die ieder ochtend belde, zijn we gaan nadenken over hoe we zaken goed konden regelen mochten we onverhoopt komen te overlijden. De voogdij over de kinderen, aan wie vertrouwen we de belangrijkste mensen uit ons leven toe? Hoe zorgen we ervoor dat er na ons overlijden voldoende geld is om onze kinderen goed verzorgd achter te laten en te kunnen laten studeren, zodat de voogden daar niet voor opdraaien. Wie kunnen we de zakelijke kant van ons overlijden laten afwikkelen, zodat de voogden zich alleen met de kinderen hoeven te bemoeien, want dat is immers al zwaar genoeg, etc. Niet leuk om na te denken over je eigen dood, maar wetende dat het goed geregeld is, geeft mij een gerust gevoel.
Wil jij ook een gerust gevoel? Wetende dat je kinderen goed verzorgd achterblijven, emotioneel en financieel? Wij helpen je graag op weg.
En Daan? Daan ging na het overlijden bij zijn vader en half broertjes wonen. De familie van zijn moederskant ziet hij niet zo vaak. Daarover waren geen afspraken gemaakt…
(om privacy redenen zijn andere namen gebruikt)