Vanaf het moment dat mijn dochter door het huis begon te kruipen en interesse kreeg in speelgoed, was thuis dagelijks de zin te horen: ‘samen spelen, samen delen’.
Het meeste speelgoed is van haar grote broer (geweest) en die is er niet heel erg van gecharmeerd om dit met haar te delen. Dat we onze kinderen van kleins af aan leren te delen is niet alleen vanuit sociaal wenselijk oogpunt. Het is ook, omdat wij vroeger hebben ervaren dat het leuk is om samen hutten te bouwen of samen te spelen met LEGO®, Barbies, etc. Toen we iets ouder werden gingen we samen huiswerk maken, samen stappen, samen studeren… En dan verandert er iets.
Je gaat werken en wordt afgerekend op persoonlijk presteren. Of je nou in loondienst bent of ondernemer, je moet geld verdienen om in je eigen levensonderhoud te kunnen voorzien en om voor je gezin te zorgen. Samenwerken, dat is opeens een beetje eng geworden. Angst dat de ander met jouw veren gaat pronken, er met jouw klanten vandoor gaat, door jouw begeleiding een concurrent wordt. Heel begrijpelijk en heel menselijk. Maar wat als we deze angst konden loslaten en weer samen dingen konden gaan doen. Dat we bijvoorbeeld in alle gevallen co-mediations zouden doen. De voordelen zijn legio. We leren van elkaar, hebben directe intervisie, komen makkelijker aan het door de MfN opgelegde aantal mediations, kunnen onze werkdruk verlichten door ondernemersactiviteiten als acquisitie en de boekhouding te verdelen, etc. Maar ook voor onze cliënten heeft het voordelen. Twee paar ogen en oren pikken immers meer signalen op, waardoor de mediation mogelijk sneller afgerond kan worden. Het is heel wel mogelijk dat cliënten de kwaliteit van de mediation dan beter vinden en misschien worden er zelfs meer mediations succesvol afgerond. Dit zou dan weer het imago van onze beroepsgroep ten goede komen.
Natuurlijk zijn er twee kanten aan een medaille en ik vermoed dat een van de belangrijkste tegenargumenten zal zijn: ‘maar dan ben ik de helft van mijn omzet kwijt’ en ben je dus vergeten dat je in Utopia voor iedere co-mediation, er ook weer één terugkrijgt.
We zeggen tegen onze cliënten dat ze samen werken naar een oplossing, we helpen ze hun belangen helder te krijgen en we leggen ze uit wat ‘de koek vergroten’ inhoudt bij het onderhandelen. En hoe is dat voor onszelf? Onze belangen zijn vaak duidelijk, maar hebben we de voordelen van samenwerken helder? Bij onze lokale mediatorsvereniging hoor ik bijna iedere bijeenkomst aanstaande leden zeggen dat ze net klaar zijn met hun opleiding en dat ze graag ervaring willen opdoen. Ook hoor ik regelmatig mediators die zeggen dat ze veel mediations per jaar hebben en een goed lopende praktijk. Maar ik heb nog nooit een van deze mediators horen zeggen: ‘kom na de bijeenkomst even praten, dan wisselen we gegevens uit en dan kom je een keer bij mij een co-mediation doen’.
Gelukkig zijn er in den lande veel docenten die net geslaagde mediators laten meelopen en ik heb kennis mogen maken met een dame bij de jonge mediators die zelfs stages aanbiedt binnen haar praktijk. Hopelijk zijn er meer mediators zoals deze. En voor degenen die nog geen of weinig co-mediations doen… Samen spelen, samen delen, wie zet de eerste stap?